Over het moment dat mijn leven voor altijd zou veranderen… Een paardenmeisje was ik. Vanaf m’n achtste. Ik droomde van paarden. Tekende paarden. Droogde me af met een paarden-handdoek en sliep onder een paarden-dekbed. En ik reed op ze. Zo vaak als ik kon, hoe wilder hoe beter. Zo'n meisje was ik. En dat bleef ik, heel lang. Natuurlijk kreeg ik ook andere interesses, maar de paarden bleven. Totdat ik zwanger wilde worden. Dat ging niet makkelijk. Daarom stopte ik. Het zou me toch niet gebeuren dat het eindelijk wel zou lukken en dat ik het dan zou laten lostrillen door paard te rijden… Tot zover deel één. Een groot deel van m’n leven… Deel twee begon een paar weken geleden. De eerdergenoemde droom is al een poosje voorbij, paardrijden leek me weer heerlijk. En wat was het fantastisch! Even onwennig, maar al heel snel voelde het als vanouds. Dus volgde de tweede rit. Natuurlijk! Afgelopen zaterdag. Heerlijk het bos in samen met twee vriendinnen. Ik bovenop een prachtig en enorm groot zwart paard. The Queen of the Forest! Zo voelde ik me. Helemaal een waren we, zij en ik. Tot dat moment… Dat moment in vliegende galop dat m’n voeten de beugels kwijtraakten en ik daarmee m’n steun. Ik zou eraf duvelen. Onvermijdelijk. Maar hoe? De gedachtestroom die daarop volgde leek een eeuwigheid te duren. Die vier grote zwarte hoeven wilde ik namelijk met alle geweld vermijden. Met een keiharde, doffe klap knalde m’n hoofd tegen de grond. Daarna m’n lijf. Au! Ik stond meteen op. Als dat zou lukken deed alles het nog. En ja, dat lukte! Waggelend en zwaaiend op m’n benen, dat wel. Maar ik stond en kon lopen. Pfioe… En nu zit ik thuis. Met een beeldscherm- en belverbod. Door de flinke hersenschudding die geconstateerd werd. En verder? Een pijnlijke plek op m’n bil en verder niets. Geen enkele blauwe plek! Niets! Maar met gedachtenspinsels… Veel… 3 daarvan deel ik graag met je:
- Ik had niet één beschermengel, maar een heel leger. Hoe dankbaar kun je zijn?
- Het meest akelige: die machteloosheid… Het gebrek aan controle toen ik voelde dat vallen onvermijdelijk was. Ik kon niks anders dan loslaten. Heel moeilijk, maar wel te doen blijkbaar…
- Ik ben uitgetreden uit het gezelschap van paardenmeisjes. Ik ben inmiddels ex-paardenmeisje. Nog in de afkick-fase. Dat wel. Niet uit angst voor paarden. Wel uit kwetsbaarheid.
Ik heb gevoeld hoe kwetsbaar ik ben als mens, maar zeker als ondernemer. Paardrijden was een levenslange droom, inmiddels weet ik dat ik een nog grotere droom heb: De afgelopen jaren heb ik ervaren voor hoeveel vrouwen ik de katalysator ben geweest naar een nieuwe balans in hun leven. Naar helemaal zichzelf zijn, voorbij al die gedachten die hen tegenhielden. Zoveel vrouwen die blijvend op een compleet andere manier in het leven staan na onze samenwerking. En mijn allergrootste droom is om dat in Spanje te doen. Voorheen in een groep tijdens de Blossom in Spain Retreats, sinds een aantal jaren alleen 1 op 1 tijdens het
Path to Inner Excellence. En dat wil ik nog heel veel jaren blijven doen. Dat is pas een grote droom. Was getekend, Een dankbaar ex-paarden meisje ;-) Ps. Heb jij ook zo'n moment dat je leven compleet veranderde? Deel het met me!
------
🔥 Als Leiderschapscoach en -mentor begeleid ik vrouwen op senior- of directieniveau om op lichte wijze hun volle potentie te leven of ambities te realiseren en tegelijkertijd voluit te genieten van hun leven. Meer weten? Plan
hier je vrijblijvende call.
